Nederland is ook best fijn, als de bouwvakkers vertrokken zijn.

De yoga-schrijfweek op Madeira heeft me sterker gemaakt, in mijn kracht gezet. Ik kan schrijven én tekenen en ik kan niet wachten om te beginnen. Wat nu nog ontbreekt is een plek.

Het is voor mij op dit moment ontzettend lastig om een rustige plek te vinden waar ik prettig kan werken. Een stille en behaaglijke plek, waar je niet gestoord wordt. In onze villa op Madeira waren zulke plekken volop aanwezig. Het was heerlijk om in mijn eigen kamertje ’s ochtends in bed, genesteld in een stapel kussens, mijn schrift op te pakken en lekker te gaan schrijven.

Na een heerlijke yogales van Eva en het ontbijt schreven we samen onder de bezielende leiding van Marian in stilte, aan een grote tafel in behaaglijke schaduw voor míj, of in de zon voor de liefhebbers. ’s Avonds in bed schreef ik vaak weer. En hoewel ik veel minder sliep dan thuis had ik overdag tien keer meer energie. Het zou toch fijn zijn als ik dat in Nederland kan voortzetten. En zo niet, dan is emigreren een serieuze optie. Het leven is te kort om met minder genoegen te nemen.

Ik weet het, ik hoor het je zeggen; je vindt overal wel weer een excuus om niet te doen waar je blij van wordt. Maar luister; de ellende van de renovatie thuis valt écht niet mee. Het lawaai van machines gaat dwars door de muren heen. Het is alsof je bureau in een bouwkeet staat. Alsof het daglicht al niet genoeg werd weggenomen door de steigers, werden onze ramen ook nog eens voor de helft afgedekt met houten schotten. Het daglicht was zo beperkt dat we overdag niet eens de moeite meer namen om de gordijnen te openen.

Mijn hond Timo moest het bijna met de dood bekopen, eer er iets gedaan werd aan de onveilige situatie. Gelukkig sprong het beestje net op tijd uit zijn mandje, voordat het glas naar beneden viel. De hele woonkamer lag bezaaid met flinterdun, Middeleeuws glas. Nadat alles toch netjes door de mannen was opgeruimd, voelden we ons niet meer veilig en sindsdien vluchten we elke dag.

Het glas wordt niet direct vervangen, want ’ja’, zegt de schilder, ‘ik kan het nu wel gaan vervangen, maar de kans is aanwezig dat het dan direct weer stuk gaat’. Dus hangt er bubbeltjesplastic voor het gat dat niet helemaal goed aansluit, waardoor het stervenskoud is in huis.

De enige andere ruimte in mijn huis is de slaapkamer. Daar kun je overdag ook niet zijn. Het getimmer op het dak is bij mij al klaar gelukkig, maar vanuit het dakraam hoor en zie je de dakdekkers die op hun beurt bij ons naar binnen kijken. De houten dakramen werden ad hoc vervangen door nieuwe van kunststof. Dat ging zo; ik kreeg een stuk plastic in mijn handen met het verzoek die op mijn bed te leggen, want ze gingen nú het dakraam vervangen. Ze waren een beetje laat met het beschermmiddel helaas, want mijn bed was inmiddels al bezaaid met gruis.

Ondertussen was de ventilatiepijp in de douche naar beneden gekomen, heel normaal volgens de opzichter, daar kwam nog iemand voor. Ja, inderdaad. Vlak voordat ik de deur uit zou gaan voor een afspraak. Dus het kon, niet stelde ik. De man stelde brutaal voor dat ik wel even een sleutel kon geven aan een buurvrouw. Mooi niet dus. ‘Maak maar een afspraak. Voor maandag, want daarna vertrek ik.’ Dan ga ik lekker een weekje weg naar Madeira.

Het verbaasde me niet eens dat er niemand kwam op het afgesproken tijdstip. In overleg met een van de bouwvakkers van een ander bedrijf heb ik alsnog de deur opengelaten. Ze waren gelukkig net klaar toen ik thuiskwam van de wandeling met Timo.

Dinsdagochtend vertrok ik lekker naar Madeira voor wat achteraf de meest inspirerende week van mijn leven was . Bij thuiskomst wilde ik natuurlijk dolgraag verder met de inspiratie die ik heb opgedaan.

Het viel me tegen hoeveel ze waren opgeschoten. De steiger stond nog steeds half voor mijn ramen, maar de schotten waren gelukkig verwijderd. Ze zijn nu buitenom bij andere huizen bezig. Onze binnenplaats is helaas nog één groot bouwterrein, dus we kunnen het voorlopig wel vergeten om onze houten tuintafel met banken onder het plastic vandaan te halen. Jammer, de gezamenlijke plaats maakt wonen in een hofje uniek. We komen hier bij elkaar als we zin hebben om te eten, te drinken en te praten, je laat elkaar met rust als er iemand zit te lezen of schrijven of je trekt je terug in je eigen ruimte. Er zijn geen scheve gezichten en er worden geen conclusies getrokken. Vergelijkbaar met onze villa op Madeira. Het is een heerlijk gevoel van vrijheid.

Drie maanden nog, dan is de bouwellende voorbij. Tot die tijd zwerven Timo en ik rond met mijn laptop en schriftjes.